Εκεί που η παιδεία συναντά τη μαγεία – geniusmom.gr

Ένα άρθρο της Τζίνας Γαβαλά – geniusmom.gr για το Νηπιακό μας Κέντρο.

Πριν από λίγες μέρες ήταν η γιορτή αποφοίτησης του μεγάλου μου γιου από το Νηπιαγωγείο. Το πρώτο του χαρτί ολοκλήρωσης ενός κύκλου σπουδών βρίσκεται στα χέρια του. Και εκείνος, περήφανος ανέβηκε το πρώτο σκαλοπάτι από όλα όσα θα ακολουθήσουν στη σχολική του ζωή. Ο ίδιος ήταν απλά πολύ χαρούμενος και απόλυτα περήφανος για τον εαυτό του και όλα όσα κατάφερε τρία χρόνια τώρα. Τρία ολόκληρα χρόνια σε ένα υπέροχο ταξίδι.

Ένα ταξίδι το οποίο, ενώ του ανήκει απόλυτα και με τίποτα δεν έχω να καυχιέμαι εγώ για όσα εκείνος και μόνο εκείνος πέτυχε, το έκανα και εγώ μαζί του. Νοερά, αλλά με όλο μου το είναι, κάπου εκεί δίπλα του ήμουν και εγώ. Και ταξίδεψα και εγώ σε κάθε μικρή ή μεγάλη του στιγμή.

Τριών χρονών ήταν όταν αποφασίσαμε να ξεκινήσει σε αυτό το σχολείο την φοίτηση σε αυτόν τον Παιδικό Σταθμό. Είχα κάνει μια σχετική γύρα σε παιδικούς σταθμούς της περιοχής μας και είχα άλλα τόσα ραντεβού για την συνέχεια, όταν όμως πάτησα το πόδι μου σε αυτό το σχολείο δεν θέλησα να δω κανένα άλλο. Είπα αμέσως ‘αυτό είναι’. Και πραγματικά ο κανόνας που αφορά το ένστικτο που πρέπει να ακούμε, εφαρμόζεται απόλυτα εδώ. Δεν υπήρξε ούτε μια στιγμή σε αυτά τα τρία χρόνια που να ένιωσα ότι με πρόδωσε αυτό το ένστικτο. Πήγα μαζί με ένα μωράκι που έκλαιγε και δεν ήθελε να φύγει από το σπίτι, ένα ευαίσθητο πλάσμα που όσο κοινωνικό και αν έδειχνε, άλλο τόσο φοβόταν να ανεξαρτητοποιηθεί, ένα παιδί που κάποιους μήνες πριν είχαν χωρίσει οι γονείς του και έπρεπε να προσαρμοστεί σε μια ακόμα αλλαγή και φεύγω με ένα αντράκι που είναι η ψυχή της παρέας του, δυναμικός, με σιγουριά και αυτοπεποίθηση.

Ανάμεσα στα δάκρυα χαράς και συγκίνησης που ένιωθα βλέποντας τον εκεί, πέρασαν από μπροστά μου τόσες εικόνες. Μα πόσες εικόνες και πόσοι συμβολισμοί απλώθηκαν μπροστά σε όλους τους γονείς. Γιατί όλα όσα περνούν τα παιδιά μας τα περνάμε πάντα και εμείς μαζί τους. Έτσι και εγώ, η μαμά του Γιάννη, είμαι περήφανη που ήμουν εκεί σε όλα. Τις αγωνίες του, τις στενοχώριες του, τις εντάσεις του. Όλα για όσα αγωνιούσε, όλα όσα ήθελε να αποφύγει, όσα συζητούσε και όσα δεν ήθελε να συζητήσει, τα εμπόδια που περνούσε, τις νίκες του, τις διακρίσεις του, τους προβληματισμούς του. Το χαμόγελο του που καταδείκνυε την ευτυχία του μου φώτιζε όλον μου τον κόσμο και πάντα αυτό θα κάνει. Αν εκείνος γελάει, τα μάτια μου λάμπουν. Και το απόγευμα της αποφοίτησης του γελούσε ολόκληρος. Είμαι σίγουρη πως δεν ξέρει ακριβώς τι τον περιμένει στο Δημοτικό και στην συνέχεια της σχολικής του ζωής. Είμαι όμως ακόμα πιο σίγουρη πως είναι έτοιμος για αυτό.

Και όσο και αν προσπάθησα με νύχια και με δόντια να βοηθήσω και εγώ προς αυτήν την κατεύθυνση, ότι και αν κατάφερα ή όχι, τίποτα δεν θα ήταν ίδιο αν δεν είχα το σχολείο σύμμαχο και συνοδοιπόρο. Για μένα αυτοί οι άνθρωποι είναι ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ άνθρωποι και πιστέψτε με, δεν είμαι από αυτούς που λένε μεγάλα λόγια πολύ εύκολα, ίσα ίσα το αντίθετο. Τους αγαπάω γιατί με βοήθησαν, με κατηύθυναν, μου έδωσαν απλόχερα όλη τους την γνώση, την υπομονή και την αγάπη και με απόλυτο σεβασμό και διακριτικότητα για το διαζύγιο που βίωναν τα παιδιά μου αλλά και στην προσωπικότητα τους ανεξαρτήτως συνθηκών μπορέσαμε μαζί να τα περάσουμε όλα αναίμακτα και απόλυτα ισορροπημένα. Τους αγαπάω γιατί είναι όμορφοι άνθρωποι και γιατί στην αγκαλιά τους τα παιδιά μου έβρισκαν την θαλπωρή που τους έλειπε μακριά από το σπίτι τους. Τα παιδιά μου στην αγκαλιά τους ένιωθαν ασφάλεια και για εκείνα το σχολείο ήταν πραγματικά το δεύτερο σπίτι τους. Και ανάμεσα σε όλα τα σπουδαία που ακαδημαϊκά τους πρόσφεραν, από ξένες γλώσσες, θετικές επιστήμες, λογοτεχνία, τέχνες, ξεχωριστά αθλήματα και μοναδικές επισκέψεις και δρώμενα που το καθιστούν ούτως ή άλλως κορυφαία επιλογή σχολείου για κάθε παιδί, έκαναν κάτι που για μένα είναι μοναδικό και ξεχωριστό και το κρατάω σαν φυλαχτό ανάμεσα σε αυτά που είπε η ιδιοκτήτρια Μαντώ Κομνηνού αποχαιρετώντας μας στην γιορτή αποφοίτησης:

«Η παιδική ηλικία πρέπει να έχει κάτι από μαγεία. Σε ότι κάναμε, προσπαθούσαμε να βάζουμε μαγεία στα παιδιά, γιατί έτσι οι εμπειρίες τους μένουν σαν κάτι ξεχωριστό στο μυαλό τους και τους βοηθάνε να πετάξουν ψηλά».

Ευχαριστώ λοιπόν Νηπιακό Κέντρο Μποντέν για αυτήν την μαγεία. Την βλέπω στα παιδιά μου κάθε μέρα. Στις κινήσεις, στα λόγια, τα μάτια τους. Ευχαριστώ για την μαγεία αυτού του ταξιδιού. Θα ρουφάω κάθε της στιγμή για τον επόμενο χρόνο που θα είναι η σειρά του μικρού μου γιου να ολοκληρώσει και αυτός αυτήν την διαδρομή. Θα την κρατάω σαν φυλαχτό για όλη μου τη ζωή. Και αν τα παιδιά μου μεγαλώσουν και δεν την χρειάζονται πια, θα την χρειάζομαι εγώ. Και θα επιστρέφω πάντα εκεί, σε αυτό το πέτρινο κτίριο, με την υπέροχη αύρα και την μεγάλη αγκαλιά για να παίρνω λίγο ακόμα από αυτήν την μαγεία.